Son zamanlarda mucizelere inanır oldum. Bir de hayatlarımızın hiçbir zaman planladığımız gibi gitmeyeceğine...
Nasıl mı? Anlatayım.
2 hafta önce amcamların ciddi bir trafik kazası geçirdiği haberiyle ailecek sarsıldık. Direksiyonda yengemin olduğu ve aracın takla attığı kazayı amcam ve kuzenim çok ufak yaralarla atlatırken yengemin durumu bir hayli ciddiydi. Şans eseri başka bir araca veya insana çarpmamışlardı...
Yengemin kafatasının kırıldığını, beyin kanaması geçirdiğini, vücudundaki birçok yerin zarar gördüğünü söylüyordu doktorlar. Yapılan ilk müdahalenin ardından beyin kanaması durdurulup, ameliyatı yapılıp birkaç gün uyumaya bırakılmıştı yengem. Yüreğimiz ağzımızda geçen birkaç günün ardından gözlerini açıp, beyninde hiçbir hasar oluşmamış gibi konuşmaya başladı. Mucize gibiydi... Yine de emin olamadı doktorlar ve diğer tüm tetkikleri yaptılar. Sonuç: yengem gerçekten tamamen iyileşecekti! İnsan doğası gereği kendisini en kötüsüne hazırladığı için muhteşem haberlere ilk etapta inanamıyor. Ama inanın bu haber bizim için adeta bir mucizeydi!
Diğer şaşkınlığı ise, kaza anını öğrendiğimde yaşadım. Kazanın sebebi yengemin direksiyonda uyuyakalmasıymış. Tam araba takla atarken karşıdan gelen bir araçta doktor varmış ve yengeme olay anında ilk müdahaleyi yapmış; hemen acili arayıp ambulansta bir beyin cerrahı da gönderin demiş. Düşünüyorum da, eğer o doktor 3 dakika geç geçseydi o otoyoldan, yengemi belki de kan kaybından kaybedecektik.. Veya o kişi doktor değil de mühendis olsaydı mesela, şu an yengemde çok farklı bir durum söz konusu olabilirdi. Hayat ne tuhaf değil mi? Kelebek etkisi dedikleri şey bu olsa gerek. Yengem bu hafta taburcu oldu çok şükür, iyileşmesi birazcık zaman alacak ama eninde sonunda eski haline dönecek inşallah :) Artık mucizelere gerçekten inanıyorum.
